De laatste week in Malawi

Nog een laatste verslag van mijn laatste week in Malawi.

Afgelopen maandag ben ik met Nadine meegeweest naar Likuni Mission Hospital. We gingen vroeg op pad, om half 7. Dit omdat het een eind reizen is en er in de ochtend de meeste mensen naar de spoedeisende hulp komen.

Eerst een rondleiding gehad. Het is een uitgebreid terrein met verschillende gebouwen.

Het zijn kleine gelijkvloerse gebouwtjes. Er is een mannen en vrouwen afdeling, operatiekamer, bevallingsafdeling, kinderafdeling, hiv afdeling, tbc afdeling en ook nog een private afdeling waar rijke Amerikanen 3x meer betalen voor een 1 persoonskamer. De andere patiënten liggen allemaal bij elkaar in 1 ruimte. Basiszorg wordt er niet gegeven, dit moet door familie gedaan worden.

Dan is er nog een ander gebouw wat voor spoedeisendehulp door moet gaan en waar ook het laboratorium zit.

Bij het laboratorium moeten we zijn want ik ga bloed geven! Dit hebben ze heel hard nodig. Eerst wordt er een buisje afgetapt om te bepalen welke bloedgroep ik heb en of ik gezond ben. Hepatitis, syfillis, hiv, malaria, hb.

Leuk om te zien hoe dit gaat?

Mijn bloed is gelukkig goed! Fijn om te weten.

Dan kan het bloed geven dus starten . Ik mag in een apart kamertje in speciale stoel gaan zitten. Het prikken gaat goed, het bloed loopt in een zak die op de grond op een weegschaal ligt. En in, jawel, 5 minuten is de zak van 500 cc vol. Gelukkig heb ik nergens last van en voel me goed.

Daarna nog een poosje daar gezeten en gezellig gekletst met de laborant over van alles en nog wat.

Daarna naar de spoedeisende hulp gegaan.

Patienten die binnen komen worden eerst geregistreerd, gegevens zoals gewicht, bloeddruk, temperatuur en pols worden genoteerd. Daarna gaat gaat de patiënt naar de arrs en wordt er een diagnose bepaald en een behandeling. Daarna moet de patiënt eerst gaan betalen voor de behandeling plaats vind. Men krijgt een bonnetje en kan dan in de gang voor de behandelkamer plaatsnemen. Er kwamen wat mensen om hechtingen te verwijderen (500 kwatcha, €0.80) en een meisje van 3 jaar met een gebroken arm.

Hechten kost 3000 kwatcha.

Als men het niet kan betalen wordt men niet geholpen. De enige mogelijkheid voor hulp is dan een overheidsziekenhuis, maar daar zujn nauwelijks middelen en is hygiëne erg ver te zoeken. Ook werden we nog in een ander kamertje geroepen waar een vrouw met een epileptische aanval lag.

Toen het half 1 was was het lunchtijd, dat duurt anderhalf uur en vaak is er daarna niks meer te doen. We zijn dus maar weggegaan.

Dinsdag ben ik met Joy meegeweest naar Chipiti, een weeshuis. Hier wonen schoolgaande kinderen. Overdag zijn zij allemaal naar verschillende scholen. Ook is er een klasje op het terrein waar kinderen van buiten Chipiti komen. S morgens in een klasje van 21 peuters gezeten. Ze moesten in een schriftje schrijven wat ze op hun schoot hielden. De dingen die ze hier moeten leren zijn het alfabet, tellen tot 3 en de vormen. Ze moeten dit aanleren door eindeloos hardop stampen. De kinderen kunnen het vaak wel opzeggen maar weten eigenlijk niet eens wat ze zeggen. Wij hebben met de kinderen nog een kringspel met een balletje gedaan. Gooien en vangen is iets wat ze dus duidelijk niet vaak doen, want het is erg moeilijke voor ze. Om half 12 worden ze opgehaald door fietstaxi's. Voordat ze weggaan halen ze eerst nog allemaal eten en drinken uit hun tas, dit verschild van chips tot patatjes, nisima, tot rijst. Heel bijzonder om te zien.

Later nog met wat wachtende kinderen gepuzzeld. De houten puzzels zijn ook echt moeilijk voor ze.

Tussen de middag kregen we lunch, nsima met groente en bruine bonen.

S middags kwamen de kinderen uit school, hen geholpen met wat huiswerk en met ze gekleurd.

Woensdag afscheid genomen op mij eigen project. 's Morgens eerst langs de markt gegaan en 80 bananen gekocht om te trakteren. Voor mijn afscheid worden alle kinderen op een rij op de grond gezet en zingen ze een afscheidsliedje in mijn het engels. Daarna geeft Janneke het vrijwilligerscertificaat aan 2 kinderen en mogen zij dit aan mij overhandigen, ze maken een diepe buiging voor mij en zeggen Thank you!

Hierna de bananen uitgedeeld. Ze vonden het erg lekker. Ook de huismoeders, de wasvrouwen, de kookvrouwen, de tuinman en.....iedereen genoot.

In de middag een laatste rondje door de stad en dan naar huis. En helaas.......nog steeds geen stroom en geen water!

Dus nog geen koken en douchen.

Maar gelukkig om half 6 kwam er water en om 6 uur weer stroom!

Donderdag een vrije dag. Eerst alvast wat spullen uitgezocht en ingepakt en daarna lekker naar het zwembad gegaan.

Bij thuiskomst weer geen stroom!

Het is inmiddels 21.00 uur en nog steeds geen stroom.

Dus... op mijn laatste avond helaas geen warm eten.

Morgenochtend wordt ik om 11 uur opgehaald door de taxi en vertrekt mijn vlucht om 13.40 en hoop ik zaterdagochtend veilig en gezond om 10.05 weer op Schiphol aan te komen.

Ik wil iedereen bedanken voor alle donaties, in zowel materiële als financiële vorm en voor de vele leuke reacties op mijn blog.

Wie wil en kan is zondagmiddag 29 november vanaf 2 uur welkom voor een bakje koffie!

Laat even via de app weten als je wilt komen!

Voor de laatste keer een groet vanuit een heerlijk zonnig Malawi! !

P.S. ik hoorde dat mijn gedoneerde bloed vandaag aan een patiënt gegeven is!

Het leven in Malawi

Overal waar je als blanke (mzungu) bent wordt je door iedereen vriendelijk begroet soms in het Engels en soms in het Chichewa:

'Hello, how are you?

Hello I’m fine thanks, how are you?

I’m fine thank you!

Moni, muli bwanji?

Moni, ndili bwino, muli bwanji?

Ndili bwino, zikomo!

En als je op een later moment ergens loopt kan er ook zomaar iemand op je afstappen en zeggen: Do you remember me? Wij als mzungu worden nl. overal herkend. En als je eenmaal je naam genoemd hebt vergeten ze die vaak ook niet meer!

Het leven in Malawi is wel heel wat anders dan thuis, iedereen zwaait naar elkaar en maakt zich vooral niet druk.

Overal lopen mensen op straat, vrouwen met van alles op hun hoofd een mand met bananen, een koffer alles kan. Ook zitten er veel mensen langs de weg die proberen wat aan je te verkopen. Heel veel variatie is er niet en meerdere mensen naast elkaar die hetzelfde verkopen is heel gewoon. Bananen, mango's, airtel (beltegoed), appels, gekookte eitjes. Ook wandelende verkopers zie je veel. Ze hebben een paar broeken, 3 paar schoenen, dweilen, armbandjes en......vast nog wel meer.

Toch als je eens goed om je heen kijkt, zie je dat de mensen echt wel heel arm zijn. Heel veel mensen dragen kapotte kleding en kindjes hebben zelden schoentjes aan.

De fietsen van de fietstaxi hebben niet eens allemaal pendalen en verlichting. Er zijn ook wel mensen die het wel goed hebben, gezien hun kleding en auto's, maar dat zijn er niet veel.

Ook hebben veel kinderen geen moeder of beide ouders niet meer en zitten daardoor in een opvanghuis, je hebt nergens een plekje voor jezelf, overal zijn andere kinderen die zich met jou bemoeien, nergens even aandacht voor een jou alleen. Altijd vechten om een plekje.

Ook de hygiëne is ver te zoeken, op scholen, in weeshuizen en bij de mensen thuis is er geen fatsoenlijke wc, soms zit er een gat in de grond maar ook dat zelfs niet en moet men naar een gemeenschappelijk toilet. Ook wc papier is niet aan de orde, een krant daar kan je het mee doen. Laat staan dat zij hun handen wassen daarna.

Alleen voor het eten gaan de meeste handen wel even in een bakje water, dit omdat iedereen hier met z'n handen eet.

Wassen is hier ook niet eenvoudig. Omdat er weinig mensen water bij hun huis hebben moeten de vrouwen eerst lopend naar de waterput. Daarna moeten ze de was op de hand wassen dat is best heftig en zwaar vooral in deze hitte! Respect voor deze vrouwen!

Zelf wassen we hier ook met de hand dus ik weet hoe vermoeiend en warm het is.

En ook begrijp ik wel dat er lang niet voor iedereen elke dag schone kleding is.

Ook de mannen sjouwen wat af. Ze lopen met enorme zakken vol met van alles en nog wat op hun hoofd of met een volgepakte fiets of handkar.

Maar.....de mensen hoeven hier in ieder geval niet naar de sportschool!

Wachten......geduld hebben dat is iets wat je hier wel leert!

Wachten op de tuktuk, de minibus en als je er in zit weet je ook nooit wanneer hij gaat rijden, en wachten bij een politeicontrole, wachten op stroom, wachten op water, wachten op.........

Tot zover weer een stukje van hier.

Groetjes vanuit een heerlijk zonnig 34 graden Malawi!

Het leven in het Doingoood huis

Het huis van de vrijwilligers is geschikt voor 10 personen. Er zijn 3 slaapkamers, 1 met 2 stapelbedden en 2 met een stapelbed en een 1 persoonsbed.

Op het moment dat ik er bij gekomen ben is er net iemand een paar dagen er voor naar huis gegaan.

Het huis wordt nu dus door 10 mensen bewoond, 9 dames en 1 man!

Iedereen gaat s morgens op verschillende tijden naar het project en komt s middags ook allemaal weer binnendruppelen. Dan worden er verhalen uitgewisseld van de dag.

Er wordt op zondag een planning gemaakt voor het eten van de hele week en wat er gekocht moet worden en wie er wanneer gaat koken. Dit om te voorkomen dat steeds dezelfde hier actief in zijn en sommigen de kans krijgen om hun specialiteit te kunnen maken!

Voor het koken is het wel van belang dat we stroom hebben. Dat is namelijk altijd weer spannend hier.....

Het is hier in Lilongwe heel gewoon om af en toe een area af te sluiten van stroom. Dit omdat er niet voor iedereen genoeg is.

Als we dus geen stroom hebben op het moment dat we willen koken zit er niks anders op dan te wachten. En soms gaat het zo laat pas weer aan dat kooktijd wel voorbij is en we dan vaak al een boterham op hebben.

Ook het water is altijd een verrassing. Dit wordt nl.met ook regelmatig afgesloten. Met maar hier hebben we een oplossing voor. Er staan hier nl. heeeeeel veeeeel gevulde waterflessen. Pas is het door een huisgenoot geteld en we schijnen wel meer dan 1000 liter op voorraad t

e hebben.

Wat we hier in huis ook regelmatig hebben zijn kakkerlakken, hele grote en en spinnen en ook die zijn heel wat groter dan thuis!

Maar gelukkig is hier een heel goed middel te koop, Doom, waarmee al deze dieren doodgespoten worden en daarna met een bezem naar buiten geveegd worden.

Verder worden er ook regelmatig uitstapjes gemaakt. Er is een zwembad bij een hotel waar we naar toe kunnen. Een ritje daar naar toe met de fietstaxi van ongeveer 20 minuten voor 400 kwatcha (80 cent).

Een voetbalwedstrijd voor 500 kwatcha (1 euro) terwijl het niveau bijna vergelijkbaar met onze eredivisie was. Het veld was erg hobbelig dus het rollen van de bal is daardoor wel wat onvoorspelbaar. Het bijzondere was ook dat er tijdens de wedstrijd allemaal mensen rondlopen die van alles verkopen. Ook vonden we het vreemd om te zien dat ze oortjes verkochten, maar later snapten we waarom dit was. Er is nl. geen geluidsinstallatie in het stadion en als je het verslag van de wedstrijd wilt volgen doe je dat dus via de radio op je telefoon.

Ook verkopen ze gekookte eitjes, fles en zakjes drinken, zelfgebreide sjaals in de kleuren van de club, appels, snoepjes en vast nog wel meer maar dat ben ik vergeten.

Ook zijn we met een paar naar een afrikaanse verjaardag geweest bij vrienden van een huisgenoot. We kenden ze niet en ook de jarige niet maar we waren van harte welkom op zijn birthday diner. We zaten op een houten bank tussen de kakkerlakken en de gekko's maar het eten was heerlijk. En het was heel gezellig.

Ook al 2 keer naar een kerkdienst geweest, geen echte Afrikaanse dienst maar gemengde, waar ongeveer een kwart van de mensen blank is. Het was wel bijzonder om hier aanwezig te zijn.

Verder hebben we afgelopen zaterdagavond sinterklaasfeest gevierd. Iedereen had 3 cadeautjes gekocht en met een dobbelsteenspel hebben we ze verdeeld. Ook hadden we kruidnoten en speculaas. En.....omdat er geen stroom was was het dubbel gezellig bij kaarslicht.

Tot zover wat wetenswaardigheden van hier.

Inmiddels zijn er 2 huisgenoten naar Nederland vertrokken en ben ik de volgende die naar huis gaat .......helaas, de tijd vliegt.

Groetjes vanuit Malawi

De eerste week in House of Joy

Deze week naar House of Joy geweest.

Iedere morgen gaan we met meerderen om ongeveer kwart voor 8 van huis. We lopen ongeveer 20 minuten langs de weg, door stoffig zand en keitjes en heuvelachtig landschap naar de minibus.

Hier gaat ierdeen zijn eigen kant op en gaan ik met een busje richting het centrum. Op het project waar ik ben zijn nog 2 andere vrijwilligers.

De busjes zijn meestal erg vol dus als er een komt waar niet voor iedereen plaats is gaan we maar in etappes en zien we elkaar wel weer in het centrum.

In het centrum aangekomen lopen we naar een hoek van de straat waar we elke ochtend een vaste afspraak hebben met onze 'eigen' tuktuk' driver William.

Maar half 9.........wat de afspraak is, is voor een Afrikaan meestal wel wat later!

Maar uiteindelijk komen we meestal om 9 uur aan op ons project.

Het is een katholiek kinderhuis waar 3 groepen kinderen zijn die door een heleboel huismoeders verzorgd worden. Er is een groep met baby's (totdat ze goed zelfstandig kunnen lopen) en 1 t/m 3 jaar en 3 t/m 5 jaar.

De meeste kinderen zijn hier voor tijdelijk, meestal omdat de moeders zijn overleden en vaders niet voor de kinderen kunnen zorgen als ze nog zo klein zijn.

Het is in principe dan ook de bedoeling dat de kinderen weer teruggaan naar hun eigen familie.

De meeste tijd brengen wij bij de baby's door. Als wij 's morgens binnenkomen zitten de grootste kinderen op de grond te spelen. Hun dag begint altijd erg vroeg, zoals voor iedereen hier omdat het al om ongeveer half 6 licht is.

Wij gaan lekker bij hen op de grond zitten en met hen spelen.

In de afgelopen week heb ik ook weer heel veel baby's hun flesje kunnen geven. En ook het luiers verschonen was ik nog niet verleerd! STOFFEN LUIERS !!

Om kwart over 9 komt er een grote zak 'chips' en wordt er bij alle kinderen een handje neergelegd, jawel....gewoon op de grond.

Om ongeveer kwart over 10 is het etenstijd, warm eten. Er worden 6 kinderen naast elkaar in een soort bankje gezet met een blad ervoor. En zo kunnen wij samen met de huismoeders de kinderen eten geven.

Na het eten krijgen ze nog wat te drinken en daarna worden ze allemaal verschoond, ook schone boven kleding. Onvoorstelbaar wat een was hier wordt geproduceerd, en alles met de hand wassen!

Hierna is het weer flesjes tijd en verschoon tijd voor de baby's. En een rustmomentje als het kan. Maar soms zijn niet alle kinderen van plan om te gaan slapen en houden ze elkaar wakker.

Er zijn op dit moment 14 kinderen in de babygroep en dat in een vrij kleine ruimte waar de bedjes tegen elkaar staan.

Ook heb ik met een baby'tje op mijn rug gelopen, zoals hier alle vrouwen doen, niks geen draagzak, gewoon een rechte en lap die onder de billen van het kind gedaan wordt en dan schuin over de schouder wordt vastgeknoopt. Een hele leuke ervaring.

Wij gaan 's middags meestal tussen 2 en 3 naar huis omdat we op de terugweg ook nog boodschappen moeten doen voor het avondeten.

Onze vaste tuktukchauffeur komt ons ophalen, maar ook de afspraak die we met hem maken over het tijdstip van ophalen is altijd een verrassing! Heel soms is hij er als wij naar buiten komen maar meestal wachten wij op hem.

Dan nog langs de markt voor groenten en fruit en dan naar de supermarkt.

En dan nog de grootste uitdaging van de dag, met al de boodschappen in de minibus!

Dit is zo ongeveer de dagindeling op het project.........

Iedereen bedankt voor de reacties, er leuk om te weten dat jullie me niet vergeten!

Enne....mijn watsapp werkt ook in Malawi !!

Groetjes...........vanuit een heerlijk zonnig Malawi.

het vervoer in malawi

Het vervoer in Malawi is wel heel wat anders georganiseerd dan in Nederland!

Er wordt hier om te beginnen heel veel lopend gedaan en dat gebeurt langs alle kanten van de weg en wat je dan ook nog ziet is dat mensen van alles meesjouwen. De kinderen op de rug, tot dat ze zelf kunnen lopen, want buggy's oid heb ik hier nog niet gezien. Nu lijkt het me ook onmogelijk om er mee te rijden op deze straten.

En dan gaan de spullen die mee moeten op hun hoofd!

Dan is er nog een vervoersmiddel wat fietstaxi heet. Deze staan op verschillende drukke hoeken van de straat en brengen je waar je heen wilt. Achter op de fiets is een dik kussen gemaakt en een dwarsbeugel achter het zadel gelast waar je aan vast kunt houden. En ook zijn er steuntjes voor je voeten. Mijn eerste ritje hierop was best spannend. Het verkeer rijd hier links en als het beter uitkomt om naast de weg door het zand te fietsen doen ze dat ook. Heel eng! En omdat het landschap hier enigzins glooiend is is het hard zweten voor de jongens van de taxi. Een ritje van ongeveer 20 minuten kostte 400 kwatcha (ong.70 cent).

Met de minibus op stap is hier een ware belevenis. De chauffeur zit rechts voorin en toeter naar iedereen die langs de weg loopt want misschien wil die persoon wel mee.

Dan is er ook nog een persoon die de conductor genoemd wordt, maar door ons wordt hij bestempeld als de propper. Dit omdat hij probeert zoveel mogelijk mensen in de bus te krijgen, hij hangt dan ook bijna de hele weg uit het raam en roept naar iedereen die langs de weg staat of loopt. Als er bijvoorbeeld 12 zitplaatsen zijn dan kunnen er best nog wel 4 extra mensen bij. Zelf zit hij bij de schuifdeur maar als het erg vol is staat hij voorovergebukt over de voorste rij passagiers.

Verder heeft hij als taak om van alle klanten het geld te innen. Ons ritje kost meestal 200 kwatcha, maar soms proberen ze ons wel eens meer te laten betalen!

Tanken gebeurt ook gewoon met een bus vol mensen. En dat doen ze ook regelmatig want een tank in een keer volgooien dat doen ze nooit omdat ze hierdoor dan in een keer veel geld kwijt zijn.

Als je zelf met de bus meewilt kun je langs de weg hopen dat je de juiste bus vindt maar de meeste gaan naar het centrum dus dat lukt al gauw. Maar vanuit het centrum naar het dooingoodhuis.....dat is weer wat anders. Nu heb ik het geluk dat ik niet alleen hoef te reizen omdat we met meerdere vrijwilligers op mijn project zijn.

Maar in het centrum is een centrale plaats waar alle busjes staan. Als je hier denkt rustig naar de juiste bus te kunnen zoeken, helaas.

Er lopen hier een hoop schreeuwende mensen rond die allemaal willen dat je in hun bus komt. Maar gelukkig staat er voor het raam nog iets waarop je kunt zien waar hij heen gaat. Wij moeten de bus naar area 47.

Als je dan uiteindelijk in de juiste bus zit begint het wachten want als de bus niet vol is gaat hij niet rijden. Bij de busjes lopen mensen die van alles verkopen, vandaag een heerlijk waterijsje gekocht voor 50 kwatcha (ong.8 cent).

Uiteindelijk gingen we rijden, en gelukkig, omdat we als eersten ingestapt waren hadden we een goede plek. Soms kun je de pech hebben dat je bij elke stopplaats ook nog uit de bus moet want dan moet degene die achterin zit er eerder uit. Zeker als je op de plaats vlak bij de deur zit is het heel vervelend.

Als je er zelf uit wilt en je zit niet vlakbij de conductor dan is het het handigst om de persoon voor je even in te seinen, deze geeft het wel weer door, want behulpzaam is iedereen hier!

Dan is er ook nog de tuktuk. Deze staan ook in het centrum en als ze maar enigzins het idee hebben dat je mee wilt komen ze ook gelijk op je af gescheurd. En als je met meer dan 2 personen bent komen ze van alle kanten. Want er mogen er officieel maar 2 achterin.

En als de chauffeur het toestaat om er 3 mee te nemen en er staat politiecontrole langs de weg stap je gewoon gauw uit, loopt langs de controle en stapt daarna weer in! Een ritje in de tutkruk van ongeveer 20 minuten kost 1000 kwatcha (ong. 1,65), dus 500 pp?

Tot hier even mijn belevenissen in het openbaarvervoer.

twee dagen vrijwilligerswerk op een school

De afgelopen 2 dagen zijn we op een school geweest, Lilongwe Yourt Organisation in Cauma.

Het waren hele intensieve maar super geweldige dagen. Het waren warme dagen, maandag was het wel bijna 40 graden maar dit had als voordeel dat we alles wat we dronken uitzweten en daardoor niet naar het toilet hoefden op het project. Dit was nl. een gat in de grond in een niet afgesloten ruimte.

Dinsdag begon ook warm maar om een uur of half 2 kregen we een gigantische hoosbui. De kinderen genoten er van en dansten in de regen.

Maandagochtend hebben we een klaslokaal opgevrolijkt. Het was een kale ruimte die oorspronkelijk gebouwd was als een toiletgebouw maar door het gebrek aan genoeg lokalen nu in gebruik was als lokaal voor de jongste kinderen, vanaf ongeveer 3 jaar. De precieze leeftijd is van heel veel kinderen niet bekend.

In andere klaslokalen was door vorige vrijwilligers o.a. het alfabet en cijfers op de muur geschilderd.

Wij hebben in dit klaslokaal een fantasieboom en een trein met nijntje en wat dieren daarin geschilderd.

Het werd steeds mooier, en er kwamen steeds weer kinderen kijken hoe mooi het werd. Zelfs de directeur van de school was zo enthousiast dat hij zelf ook kwam schilderen.

We moesten nog opschieten om het af te krijgen want we zouden om ongeveer half 1 met de directeur mee en naar zijn huis om daar van zijn vrouw een kookworkshop te krijgen.

Uiteindelijk werd het wat later, maar oké, het is Afrika dus kan dat hè!

We liepen met hem door het dorp naar zijn huis met 7 mzungu's (blanken) en hadden daardoor erg veel bekijks en een optocht van kinderen achter ons aan.

Daar stond alles al klaar voor onze Afrikaanse kookles.

Eerst moesten we binnen komen zitten. In de ruimte waar we binnen kwamen stond een heel oud bankstel, een stereotorentje, een televisie, een kastje waarvan de deuren niet allemaal meer dicht konden en een koelkast en er was een hoekje met een kooktoestel. Ook stond er nog een brommer binnen. Verder was er nog een ruimte waar de voorraad stond en een slaapvertrek.

Al met al was hij erg trots op zijn huis.

Maar omdat het binnen erg warm was vroegen we hem of we buiten mochten zitten. We konden onder de overkapping voor zijn huis zitten maar gewoon op de grond vond hij voor ons niet goed dus haalde hij een rietenmat ergens vandaan waarop wij konden zitten.

Eerst gingen we een afrikaanse cake maken. Het beslag werd gemaakt van sojameel, eieren, gemalen pinda's, melk, zout. Dit ging in een met olie ingevette metalen pan en op een kooktoestel met houtskool gezet. Ook boven op het deksel werd houtskool gelegd.

Na ongeveer 3 kwartier was hij gaar en bruin.

Onderwijl hebben we binnen nog gekeken hoe ze mosterdbladen klaarmaakte als groente. Ook was er nog een gerecht wat van gemalen bonen, gebakken ui en tomaat gemaakt werd. En natuurlijk wers ons geleerd hoe we nsima, hét eten van afrika, wat ze bi

jna allemaal 3 keer daags eten. H

et wordt gemaakt van maismeel en water.

We gingen met elkaar buiten zittend op de rietenmat eten. Als toetje kregen we gekookte mango. Deze worden gekookt omdat ze dan ook gegeten kunnen worden als ze nog niet rijp zijn. Toen we gingen eten ging er eerst een bakje water rond waar we onze handen in konden wassen want eten gebeurt hier met je handen. Maar of ze hier ook echt schoon van werden.... 7 paar handen wassen in een klein bakje water.....?

Maar al met al smaakte het eten heerlijk en zijn we een geweldige ervaring rijker.

Na het eten weer met de minibus terug naar 'huis'. Hoe dat gaat hoop ik later nog wel een keer te schrijven. Ook een super afrikaanse ervaring!

Dinsdagmorgen hebben we met de kinderen geknutseld in verschillende groepen. Er zijn loomarmbandjes gemaakt, kleurplaten gekleurd, vrije tekening gemaakt en versierd met stickertjes, slingers gemaakt van papierstroken, kettingen en armbandjes gemaakt van strijkkraaltjes. Iedereen bedankt voor het meegeven van deze spullen! De kinderen hebben erg genoten en ook de docenten kleurden zelf net zo fanatiek mee!

Aan het eind van de ochtend zijn we met elkaar naar de markt gelopen om daar een hapje te eten. We hebben hier gefrituurde aardappeltjes met een salade gegeten. Het was erg lekker, wel wordt er veel zout over gedaan en natuurlijk weer met je handen eten.

Op de terugweg van de markt ging het heel hard regenen! Dit duurde ongeveer een uur.

De spelmiddag die de vrijwilligers, die voor een paar maanden daar werken, elke dinsdagmiddag en donderdagmiddag organiseren werd daardoor iets anders dan normaal. We hebben met heel veel kinderen geknutseld. Iedereen heeft genoten van de kleurplaten, vouwblaadjes, strijkkralen enz. toen het weer droog was nog wat sportactiviteiten gedaan. Om half 4 zijn we gestopt, maar de kinderen wilden nog wel langer doorgaan.

We werden door heel veel kinderen 'begeleid' naar de minibus.

Moe maar voldaan kwamen we weer 'thuis'.

Nu zijn we in Cape Macclear, aan Lake Malawi om een paar dagen te relaxen. Maar.......helaas is het KOUD hier. We zitten rond een kampvuur, wel heel gezellig. Hopelijk is het morgen wat warmer want dan gaan we varen, snorkelen en picknicken op een eiland.

Maar ondanks de wat mindere temperatuur heb ik vanmiddag wel al heerlijk gezwommen in het meer.

Groetjes............

op safari in Zambia

De afgelopen dagen op safari in Zambia waren super!

We vertokken donderdag morgen om 7 uur. We werden opgehaald door onze vaste taxichauffeur, Rachid. Hij bracht ons bij Kiboko, de organisatie die de safari regelt.

Om 8 uur vertrokken we in een grote jeep met nog 4 andere Nederlanders.

Het was ongeveer 7 uur rijden naar onze overnachtingsplaats, Track and trail River Camp.

De grens passeren was een tijdrovende gebeurtenis hadden we van anderen gehoord. Maar het gaat bij ons allemaal erg vlot. Een half uurtje in de rij om Malawi uit te komen, dan weer in de auto een klein stukje verder weer uitstappen en in de rij om Zambia in te mogen. Een half uur later rijden we Zambia al in. Wel weer betalen, 50 $

Onderweg zien we het echte plattelandsleven, wel een heel ander leven dan in de stad. Iedereen leeft en zit hier op straat.

Als we bijna op onze plaats van bestemming aankomen zien we de eerste dieren al. Er staat naast het bord van onze verblijfplaats een giraf, hij staat ons welkom te heten.W

e komen om ongeveer 4 uur aan en slapen daar in 2 persoonstenthuisjes.

Even een rondleiding over het terrein en daarna een duik in het zwembad! Heerlijk. We zouden deze avond tot 8 uur stroom hebben maar helaas.....om 6 uur viel alles uit. We hebben bij het licht van olielamp gegeten.

Ook in de douches was het helemaal donker, er was 1 kaars in het hele toiletgebouw, tandenpoetsen en naar het toilet was een hele toer in het donker.

James waakt hier de hele nacht over ons omdat het hier zo donker is op het terrein en er regelmatig dieren rondlopen. We mogen in het donker ook niet alleen naar het toilet lopen ivm de dieren.

En jawel hoor......Vannacht hoorden we iets buiten de tent lopen. We dachten dat het een olifant was. Er li

ep iets achter onze tent langs. We wisten niet zo goed wat we moesten doen, eigenlijk wilden we wel kijken maar vonden het toch te eng om naar buiten te gaan.'s Morgens aan James, onze nachtwacht gevraagd wat het was, het was een heel groot nijlpaard.

Vanmorgen om 5 uur werden we gewekt door James, het werd net licht buiten. Gelukkig maar want we hadden nog steeds geen stroom.

Om 6 uur gingen we op stap.In een open jeep met 3 banken achter elkaar.

We hebben heel veel dieren gezien, en van heel dichtbij. Olifanten, leeuwen, krokodillen, apen, nijlpaarden, giraffen, heel veel soorten hertjes, mooie vogels......

Om ongeveer 10 uur waren we weer terug. Even relaxen en half 12 lunchen.

Hierna relaxen en slapen bij het zwembad. Om 4 uur is het tijd voor de avondsafari. Er ging nu nog iemand mee om met een grote lamp naar de dieren te zoeken.

Om ongeveer 6 uur is het donker, helaas geen mooie zonsondergang doordat het bewolkt is en er zijn ook niet heel veel dieren. We zagen een hyena, verstopt in een zandkuil. Ook vond hij een kameleon, heel knap om die en in het donker te vinden. En we zagen een konijntje!

Om half 8 waren weer terug en was het tijd voor diner.

Bij het naar bed gaan aan James gevraagd of hij ons vannacht wil roepen als er weer iets te zien valt vannacht! En jawel hoor, hij staat om ongeveer 12 uur bij ons aan de deur te roepen, er loopt een hele grote nijlpaard over het terrein. Nooit geweten dat die zo groot zijn.

Daarna maar gauw terug naar bed. Om 5 uur moeten we weer op.

Het was weer zo 5 uur. Na een luxe ontbijt om 6 uur weer op pad. We gingen specifiek op zoek naar de buffels en de luipaarden. Maar helaas was het erg rustig met de dieren. Uiteindelijk wel de buffels gezien, ook nog waterbags en een hele muur waar mooie rode vogeltjes hun nesten hebben. En natuurlijk wel weer olifanten, hertjes, giraffen, nijlpaarden....

Het was vandaag een erge warme dag, dus bij terugkomst om 10 uur gauw een duik in het zwembad. Om 4 uur gaan we weer op stap voor de avondsafari.

Het was weer niet makkelijk om nieuwe dieren te vinden, maar toch ......wel veel dieren gezien maar de meesten hadden we al gezien. We zij nog steeds op zoek naar het luipaard. Tegen zonsondergang zagen we heel veel kuddes met olifanten naar de rivier komen, hoewel deze droog stond, dus waar ze heen hingen? Geen idee.Het waren er zeker 50! Heel mooi.

Ook een mooie zonsondergang!

Na de stop weer verder in het donker. Zoeken en zoeken. Maar jawel....... daar was het lang gezochte luipaard! Hij was heel goed te zien!

Om half 8 weer terug bij ons verbijf.

Al met al een super geslaagde safari, een geweldige ervaring rijker!!

Nu zijn we weer terug in Mabuya camp in ons vertrouwde 4 bedden " hotel"

Groetjes vanuit een geweldig Malawi!

Ps. Ik heb tijdelijk een andere simkaart en ben alleen via de app op mijn eigen nummer bereikbaar.

de eerste dagen in Malawi

Ja wat zijn de afgelopen dagen omgevlogen!

Inmiddels al weer heel meegemaakt.

Het is heel gezellig met mijn reisgenoten, we hebben al wat drukke dagen achter ons liggen.

We slapen met 4 in 1 kamertje van ongeveer 3 bij 3, beetje vol met alle bagage erbij maar ook dat went inmiddels.

Onze eerste dag was een kennismaking met de stad, wij hebben de kledingmarkt bezocht. Op deze plaats worden al onze afgedankte kleren te koop aangeboden.

Ook heel veel schoenen, deze worden wel allemaal eerst schoongemaakt in de rivier!

Ook de groente en fruit markt is een ware belevenis. Hier ligt alles op mooie torentjes opgestapeld.

Deze twee markten liggen alebei aan een kant van de rivier, en zijn verbonden door een houten brug. Een hele overwinning om hierover naar de overkant te gaan!

Ook nog een bezoek gebracht aan het wild life centre, een opvang voor gewonde dieren.

Daarna nog langs het graf van de eerste president en langs het woonverblijf van de huidige president.

Maandag en dinsdag zijn we naar House of Joy gegaan. Dit is het project waar ik ook de laatste 3 weken zal zijn. Een opvang voor kinderen tot ongeveer 5 jaar.

We gingen met de tuktuk, een hele belevenis in dit chaotische verkeer.

De eerste dag dat we daar kwamen zijn we met 32 kinderen en wat huismoeders, dit zijn de dames die hier werken, op stap geweest naar het wild life centre.

Toen we s morgens aankwamen liepen de kinderen al in hun mooiste kleding rond. Ook hadden ze allemaal schoenen aan, iets wat ze niet gewend.

Ze konden hierdoor ook moeilijk lopen.

Toen we weg gingen waren er heel veel kinderen aan het huilen. Ze snapten er helemaal niets van. Ze gaan nl. nooit op stap. Alleen al in de auto gaan was iets wat eng was, daarna gaat de deur ook nog dicht, nu wordt er nog harder gehuild en op het moment dat we gaan rijden gaan ze nog harder huilen.

Maar.....in het wild life centre gaat het al een stuk beter met ze. Ze vinden de apen geweldig, dit hebben ze nog nooit gezien.

Na een rondwandeling van ongeveer 3 kwartier is het tijd voor pauze.

Allemaal een pakje drinken,een dubbele boterham met pasta en een banaan! Het is een groot feest. Zij zijn gewend om 3 keer per dag nsima te eten, een maispap. Maar een boterham eten is wel erg lastig voor velen van hen.

Na deze verrukelijke maaltijd is het tijd voor de speeltuin. Wij haden ballonnen bij ons en nog wat buiten speelgoed. Ze hebben het allemaal prima naar hun zin. Ook de non die mee was heeft super genoten. Wat haar betreft gaan we volgende week weer.

Het is voor ons niet te geloven dat de kinderen, de huismoeders en de non hier nog nooit geweest zijn, het is zo dichtbij huis.

Bij terugkomst gaan de kinderen gelijk naar bed en vallen vrij snel in slaap. Zij slapen met ongeveer 25 kinderen in een zaaltje!

Masr ineens worden alke kinderen uit bed gehaald, waarom vragen wij ons af? Een van de zusters komt thuis, zij heeft in het ziekenhuis gelegen. Spontaan beginnen ze te zingen en te dansen. Het is geweldig om dit te zien.

In de middag zijn wij naar Mabuya, ons hostel,te

rug gegaan. Hier hebben we nog heerlijk van het zwembadje genoten.

De tweede dag in House of joy gingen we pannenkoeken bakken, schminken, kleuren en hebben we met de kinderen met de duplo gespeeld. Deze hebben ze pas sinds vorige week gekregen via een andere vrijwilliger.

Ik had via verschillende mensen heel veel babykleertjes gekregen. Deze had ik vanmorgen meegenomen en gegeven. Ze waren er super blij mee. De tassen werden gelijk uitgepakt en alle baby's werden gelijk omgekleed. Ook moesten ze daarna showen voor de foto.

Het was een groot feest.

De pannekoeken met stroop......het was een groot smulfestijn. Weer geen nsima eten!

s middags hebben we heerlijk buiten gezeten met allemaal een baby in onze armen. Het was suoer relaxed, zowel voor ons als voor de baby's, ze sliepen heerlijk bij ons.

S avonds zijn ee met de vrijwilligers uit het doingoood juis uiteten geweest. Het was heel leuk om hun ervaringen te horen van de verschillende projecten waar zij elke dag zijn.

Vandaag een vrije dag gehad. Met de taxi naar de stoffenmarkt en kraftmarket geweest, supermarkt bezocht en geluncht bij Kiboko.

Ook nog weer geld gepint. Hierna voel je je gelijk heel rijk. Voor ongeveer 68 euro heb je 40.000 kwacha, allemaal briefjes van 1000!

Nou al met al genoeg voor nu. Morgen gaan we op safari in Zambia tot zondagavond.

Dan geen internet! Dus ook niet appen!

Internet koop je hier, en krijg je een inlogcode die op verschillende plaatsen werkt. Voor 2 gb betaal ik ongeveer 2 euro.

Iedereen bedankt voor de reacties en tot later.......

De plastic broeken waar ik naar heb gezocht in NNederland zijn hier gelukkig wel te koop. Van het geld dat ik gekregen heb ga ik deze aanschaffen. Als er nog meer mensen een donatie willen doen, heel graag!