Het vervoer in Malawi is wel heel wat anders georganiseerd dan in Nederland!

Er wordt hier om te beginnen heel veel lopend gedaan en dat gebeurt langs alle kanten van de weg en wat je dan ook nog ziet is dat mensen van alles meesjouwen. De kinderen op de rug, tot dat ze zelf kunnen lopen, want buggy's oid heb ik hier nog niet gezien. Nu lijkt het me ook onmogelijk om er mee te rijden op deze straten.

En dan gaan de spullen die mee moeten op hun hoofd!

Dan is er nog een vervoersmiddel wat fietstaxi heet. Deze staan op verschillende drukke hoeken van de straat en brengen je waar je heen wilt. Achter op de fiets is een dik kussen gemaakt en een dwarsbeugel achter het zadel gelast waar je aan vast kunt houden. En ook zijn er steuntjes voor je voeten. Mijn eerste ritje hierop was best spannend. Het verkeer rijd hier links en als het beter uitkomt om naast de weg door het zand te fietsen doen ze dat ook. Heel eng! En omdat het landschap hier enigzins glooiend is is het hard zweten voor de jongens van de taxi. Een ritje van ongeveer 20 minuten kostte 400 kwatcha (ong.70 cent).

Met de minibus op stap is hier een ware belevenis. De chauffeur zit rechts voorin en toeter naar iedereen die langs de weg loopt want misschien wil die persoon wel mee.

Dan is er ook nog een persoon die de conductor genoemd wordt, maar door ons wordt hij bestempeld als de propper. Dit omdat hij probeert zoveel mogelijk mensen in de bus te krijgen, hij hangt dan ook bijna de hele weg uit het raam en roept naar iedereen die langs de weg staat of loopt. Als er bijvoorbeeld 12 zitplaatsen zijn dan kunnen er best nog wel 4 extra mensen bij. Zelf zit hij bij de schuifdeur maar als het erg vol is staat hij voorovergebukt over de voorste rij passagiers.

Verder heeft hij als taak om van alle klanten het geld te innen. Ons ritje kost meestal 200 kwatcha, maar soms proberen ze ons wel eens meer te laten betalen!

Tanken gebeurt ook gewoon met een bus vol mensen. En dat doen ze ook regelmatig want een tank in een keer volgooien dat doen ze nooit omdat ze hierdoor dan in een keer veel geld kwijt zijn.

Als je zelf met de bus meewilt kun je langs de weg hopen dat je de juiste bus vindt maar de meeste gaan naar het centrum dus dat lukt al gauw. Maar vanuit het centrum naar het dooingoodhuis.....dat is weer wat anders. Nu heb ik het geluk dat ik niet alleen hoef te reizen omdat we met meerdere vrijwilligers op mijn project zijn.

Maar in het centrum is een centrale plaats waar alle busjes staan. Als je hier denkt rustig naar de juiste bus te kunnen zoeken, helaas.

Er lopen hier een hoop schreeuwende mensen rond die allemaal willen dat je in hun bus komt. Maar gelukkig staat er voor het raam nog iets waarop je kunt zien waar hij heen gaat. Wij moeten de bus naar area 47.

Als je dan uiteindelijk in de juiste bus zit begint het wachten want als de bus niet vol is gaat hij niet rijden. Bij de busjes lopen mensen die van alles verkopen, vandaag een heerlijk waterijsje gekocht voor 50 kwatcha (ong.8 cent).

Uiteindelijk gingen we rijden, en gelukkig, omdat we als eersten ingestapt waren hadden we een goede plek. Soms kun je de pech hebben dat je bij elke stopplaats ook nog uit de bus moet want dan moet degene die achterin zit er eerder uit. Zeker als je op de plaats vlak bij de deur zit is het heel vervelend.

Als je er zelf uit wilt en je zit niet vlakbij de conductor dan is het het handigst om de persoon voor je even in te seinen, deze geeft het wel weer door, want behulpzaam is iedereen hier!

Dan is er ook nog de tuktuk. Deze staan ook in het centrum en als ze maar enigzins het idee hebben dat je mee wilt komen ze ook gelijk op je af gescheurd. En als je met meer dan 2 personen bent komen ze van alle kanten. Want er mogen er officieel maar 2 achterin.

En als de chauffeur het toestaat om er 3 mee te nemen en er staat politiecontrole langs de weg stap je gewoon gauw uit, loopt langs de controle en stapt daarna weer in! Een ritje in de tutkruk van ongeveer 20 minuten kost 1000 kwatcha (ong. 1,65), dus 500 pp?

Tot hier even mijn belevenissen in het openbaarvervoer.