Nog een laatste verslag van mijn laatste week in Malawi.

Afgelopen maandag ben ik met Nadine meegeweest naar Likuni Mission Hospital. We gingen vroeg op pad, om half 7. Dit omdat het een eind reizen is en er in de ochtend de meeste mensen naar de spoedeisende hulp komen.

Eerst een rondleiding gehad. Het is een uitgebreid terrein met verschillende gebouwen.

Het zijn kleine gelijkvloerse gebouwtjes. Er is een mannen en vrouwen afdeling, operatiekamer, bevallingsafdeling, kinderafdeling, hiv afdeling, tbc afdeling en ook nog een private afdeling waar rijke Amerikanen 3x meer betalen voor een 1 persoonskamer. De andere patiënten liggen allemaal bij elkaar in 1 ruimte. Basiszorg wordt er niet gegeven, dit moet door familie gedaan worden.

Dan is er nog een ander gebouw wat voor spoedeisendehulp door moet gaan en waar ook het laboratorium zit.

Bij het laboratorium moeten we zijn want ik ga bloed geven! Dit hebben ze heel hard nodig. Eerst wordt er een buisje afgetapt om te bepalen welke bloedgroep ik heb en of ik gezond ben. Hepatitis, syfillis, hiv, malaria, hb.

Leuk om te zien hoe dit gaat?

Mijn bloed is gelukkig goed! Fijn om te weten.

Dan kan het bloed geven dus starten . Ik mag in een apart kamertje in speciale stoel gaan zitten. Het prikken gaat goed, het bloed loopt in een zak die op de grond op een weegschaal ligt. En in, jawel, 5 minuten is de zak van 500 cc vol. Gelukkig heb ik nergens last van en voel me goed.

Daarna nog een poosje daar gezeten en gezellig gekletst met de laborant over van alles en nog wat.

Daarna naar de spoedeisende hulp gegaan.

Patienten die binnen komen worden eerst geregistreerd, gegevens zoals gewicht, bloeddruk, temperatuur en pols worden genoteerd. Daarna gaat gaat de patiënt naar de arrs en wordt er een diagnose bepaald en een behandeling. Daarna moet de patiënt eerst gaan betalen voor de behandeling plaats vind. Men krijgt een bonnetje en kan dan in de gang voor de behandelkamer plaatsnemen. Er kwamen wat mensen om hechtingen te verwijderen (500 kwatcha, €0.80) en een meisje van 3 jaar met een gebroken arm.

Hechten kost 3000 kwatcha.

Als men het niet kan betalen wordt men niet geholpen. De enige mogelijkheid voor hulp is dan een overheidsziekenhuis, maar daar zujn nauwelijks middelen en is hygiëne erg ver te zoeken. Ook werden we nog in een ander kamertje geroepen waar een vrouw met een epileptische aanval lag.

Toen het half 1 was was het lunchtijd, dat duurt anderhalf uur en vaak is er daarna niks meer te doen. We zijn dus maar weggegaan.

Dinsdag ben ik met Joy meegeweest naar Chipiti, een weeshuis. Hier wonen schoolgaande kinderen. Overdag zijn zij allemaal naar verschillende scholen. Ook is er een klasje op het terrein waar kinderen van buiten Chipiti komen. S morgens in een klasje van 21 peuters gezeten. Ze moesten in een schriftje schrijven wat ze op hun schoot hielden. De dingen die ze hier moeten leren zijn het alfabet, tellen tot 3 en de vormen. Ze moeten dit aanleren door eindeloos hardop stampen. De kinderen kunnen het vaak wel opzeggen maar weten eigenlijk niet eens wat ze zeggen. Wij hebben met de kinderen nog een kringspel met een balletje gedaan. Gooien en vangen is iets wat ze dus duidelijk niet vaak doen, want het is erg moeilijke voor ze. Om half 12 worden ze opgehaald door fietstaxi's. Voordat ze weggaan halen ze eerst nog allemaal eten en drinken uit hun tas, dit verschild van chips tot patatjes, nisima, tot rijst. Heel bijzonder om te zien.

Later nog met wat wachtende kinderen gepuzzeld. De houten puzzels zijn ook echt moeilijk voor ze.

Tussen de middag kregen we lunch, nsima met groente en bruine bonen.

S middags kwamen de kinderen uit school, hen geholpen met wat huiswerk en met ze gekleurd.

Woensdag afscheid genomen op mij eigen project. 's Morgens eerst langs de markt gegaan en 80 bananen gekocht om te trakteren. Voor mijn afscheid worden alle kinderen op een rij op de grond gezet en zingen ze een afscheidsliedje in mijn het engels. Daarna geeft Janneke het vrijwilligerscertificaat aan 2 kinderen en mogen zij dit aan mij overhandigen, ze maken een diepe buiging voor mij en zeggen Thank you!

Hierna de bananen uitgedeeld. Ze vonden het erg lekker. Ook de huismoeders, de wasvrouwen, de kookvrouwen, de tuinman en.....iedereen genoot.

In de middag een laatste rondje door de stad en dan naar huis. En helaas.......nog steeds geen stroom en geen water!

Dus nog geen koken en douchen.

Maar gelukkig om half 6 kwam er water en om 6 uur weer stroom!

Donderdag een vrije dag. Eerst alvast wat spullen uitgezocht en ingepakt en daarna lekker naar het zwembad gegaan.

Bij thuiskomst weer geen stroom!

Het is inmiddels 21.00 uur en nog steeds geen stroom.

Dus... op mijn laatste avond helaas geen warm eten.

Morgenochtend wordt ik om 11 uur opgehaald door de taxi en vertrekt mijn vlucht om 13.40 en hoop ik zaterdagochtend veilig en gezond om 10.05 weer op Schiphol aan te komen.

Ik wil iedereen bedanken voor alle donaties, in zowel materiële als financiële vorm en voor de vele leuke reacties op mijn blog.

Wie wil en kan is zondagmiddag 29 november vanaf 2 uur welkom voor een bakje koffie!

Laat even via de app weten als je wilt komen!

Voor de laatste keer een groet vanuit een heerlijk zonnig Malawi! !

P.S. ik hoorde dat mijn gedoneerde bloed vandaag aan een patiënt gegeven is!